مدار مادري اينجا سبك زندگي براساس مادريست،اينجا مادرانه است.
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
«داره می ریزه، داره می ریزه»، «بده من برات بیارم که نشکنه»، «آی، دستتو نبری. اصلا بده خودم»، «تو هنوز مهارت نداری، بده من زود تمومش کنم»، «چرا اینو بهشون گفتی، نمیخواستم باخبر بشن. کلا از این به بعد تلفن رو بده خودم جواب می دم»، «برنامهریزی بلد نیستی که، همیشه من مجبورم برای همه کارات تدبیر کنم» و…
ما قهرمان های انجام هر کاری به بهترین وجهیم. سریع، کامل، باکیفیت. این قبول. حالا اگر بخواهیم این ژن قهرمانی در نسل مان باقی بماند، چاره اش چیست؟ تذکر مداوم به بچه ها، نگذشتن از هیچ اشتباهی، دخالت در هرکاری که می کنند و به عهده گرفتن صفر تا صد مسئولیت همه چیز، برای آنکه نتیجه عالی دربیاید؟ این طوری پیش برویم، نتیجه چیزی جز یک نسل کشی تمام عیار نیست! نسلی که در المپیک همه چیز تمام بودن، از آخر اول می شود و البته طلبکار و غرغرو و راحت طلب هم هست. تازه اگر عمرمان به دنیا بماند برای دیدن نتیجه رفتارهای مان. این طور که ما در مسیر زندگی پاتیناژ می رویم، خیلی زود از پا در می آییم و آن همه کمال و جمال و جلال، دود می شود می رود هوا.
بیایید به دیگران، خصوصا بچه های مان، هم فرصت دهیم تا در میدان های پهلوانی و قهرمانی، شانس خودشان را امتحان کنند. شاید یک روز توانستند به گرد پای ما برسند. باور کنیم که مهمان ها دلخور نمی شوند اگر دخترجان زعفران روی برنج را کمی کج و کوله ریخته باشد. سالاد شیرازی که هر قطعه اش یک شکل هندسی بی همتاست و محتواهایش سایزبندی اسمال تا سه ایکس را پوشش می دهند، می تواند خوشمزه ترین سالاد دنیا باشد. نصف لکه ها روی شیشه میز مانده اند، اما نصف دیگرشان که رفته اند. بپذیریم که در درون هر انسانی میرعمادی خفته نیست، خط معمولی فرزندمان، چیزی از ارزش های ما کم نمی کند. تصمیم پسرجان شاید حاصل ماه ها کار کارشناسی یک اتاق فکر قوی نباشد، اما خودش گفته مسئولیت نتایج آن را می پذیرد.
برای ورزیده شدن جان و تن فرزندجان ها، مربی و حریف تمرینی شان باشیم، نه رقیب همه چیز تمام و همیشه پیروز آنها.
